We kennen allemaal het fenomeen moederdag. Dit jaar op 8 mei gaan we in Nederland maar ook in vele andere landen massaal bij onze moeders op bezoek met een bloemetje of ander geschenk. Verplicht nummer, dag voor de commercie of belangrijk, iedereen gaat er hier op zijn of haar manier mee om.
In Syrië en veel andere Arabische landen wordt Moederdag op 21 maart, het begin van de lente gevierd en is het zelfs een nationale feestdag. Iedereen is vrij en Moeder staat in het middelpunt.
Sinds kort komt er een Syrische vrouw bij ons op de dagbesteding. Na veel omzwervingen is ze in Zwolle gekomen en woont om de hoek. Ze is altijd op tijd, heel vrolijk en dwars door de taalbarrière begrijpen we elkaar. Ze komt altijd luidruchtig en opgetogen binnen met “habibi” en “shouf shouf”, en gaat daarna altijd direct aan het werk.
Yawm al’umi (Moederdag)
Op maandag 21 maart jl. is het anders, ze komt stil binnen. Ze gaat zitten, begint aan haar “diamond painting” project maar kijkt bedroefd en huilt af en toe dikke tranen. Ze is ontroostbaar, ik ga van tijd naast haar zitten en sla een arm om haar heen, maar kan vanwege het grote aantal deelnemers hier niet steeds aandacht aan besteden. Ik kom er niet direct achter wat er aan de hand is, snap niet waarom ze zo verdrietig is ineens.
Tussen de middag eten we pannenkoeken, de begeleidster van de Syrische deelnemer sluit aan en meldt dat ze zo verdrietig is omdat het vandaag Moederdag in Syrië is. Ze is zeer verdrietig omdat haar kinderen verspreid over Europa wonen en ze ze niet kan zien. Andersom kunnen haar kinderen haar geen aandacht geven. Verspreid door miscommunicatie of omdat een “begeleider” dacht in een ander land te zijn, of een andere reden. Eigenlijk valt dit nog wel mee als je weet wat er verder in Syrië gebeurd is, maar hartverscheurend genoeg.
Ineens krijg je een andere kijk op moederdag.
